Voor de meerdaagse clubvlucht van 2025 had Peter het oog laten vallen op een bijzondere bestemming: een kasteel in het departement Deux-Sèvres met een vliegveld in de achtertuin!

Bas had voor de AVB vervroegd onderhoud geregeld ivm de resterende uren. Vervolgens moesten Martin en Joshua helaas afzeggen, daarom zou de VTD achterblijven.

Uiteindelijke kistindeling:

PH-AVB	Hans en Frederik
PH-CVT	Peter en Eric
PH-VTD	Jan en Rob
PH-WCM	Marcel, Carolien, Camilla, Edd

Heenreis

Na een lange droge periode, was het in de Hemelvaartsweek wisselvallig  weer. Daarom had Hans twee routes voorbereid, via Le Touquet en via Reims.

Het weerkaartje voor donderdag 12 UTC (van 28-5 18:20 UTC) laat twee fronten zien. Het werd dus Reims. Briefing om 9 uur in ‘t schooltje, de WCM zou om 11 uur komen. Druk overleg over het weer, veel zorgen, maar Peter dacht dat het wel zou gaan. Na tanken en pre-flight werd het KNMI gebeld. Advies: zsm vertrekken, want de weersverbetering tussen de fronten zou maar tijdelijk zijn. Omineus: “Goed dat jullie vanmiddag niet terugkomen”.

Zo snel mogelijk na 10u LT vertrekken dus. Maar bij de VTB bleef het watercontrolelampje branden. Bas adviseerde de motor te starten, maar dat werkte niet. De CAMO nam niet op (Hemelvaartsdag). Het liep al tegen half elf, de WCM-bemanning was er nu ook. Het duurde Rob allemaal veel te lang, en hij stelde voor niet te blijven delibereren maar de VTB binnen te zetten en de VTD te gebruiken. Maar er hadden al vier mensen op de VTD geboekt. Het bestuur was zo vriendelijk (voor ons dan) om die vier reserveringen door te halen t.b.v. de clubvlucht. De VTB-vliegers gaven hun bagage mee met de CVT en AVB.

Behaaglijk op Take-Off kon de WCM-bemanning getuige zijn van het verdere verloop van de regenachtige ochtend:

• De CVT vertrok direct nadat de koffer geladen was, maar moest uitwijken naar Niederrhein omdat het warmtefront toch te dichtbij was gekomen. Peter stuurde een mooie foto met laaghangende bewolking bij Groesbeek (toen het nog leek te lukken). De kist bleef op EDLV, Marcel was zo vriendelijk de gestrande piloten met de auto op te halen.
• De AVB kon niet verder klimmen dan 1200 ft en keerde op 700 ft terug naar EHTE.
• De VTD stond door een foutje in het vliegplan nog op de run-up area, en ging toen maar weer terug.

Vrijdag zou het beter weer worden (en niet alleen volgens Peter…). Zie weerkaartje, voor 12 UTC (van 29-5 18:30 UTC). Omdat ook de terugkomst op zaterdag of zondag zeker haalbaar leek (ook in consultatie met zeer ervaren vliegers die niet meegingen) hebben we besloten om vrijdag inderdaad te vertrekken.  

Op vrijdag dus de tweede poging. Peter en Eric gingen met één auto naar Niederrhein, om met
de CVT naar Reims te vliegen. Omdat Take-Off pas om 10 uur openging, is de rest zonder koffie vertrokken, behalve Jan en Rob die een half uurtje later vertrokken. Goed voor de separatie,
en de (snelle) VTD zou toch niet te laat op Reims aankomen.

Ondanks de VMC hing de bewolking in Gelderland nog niet erg hoog. De AVB ging oostwaarts
via Niederrhein, de WCM vloog via Den Bosch naar België.

In de MVT-appgroep regende het appjes van mensen die de kisten volgden, leuk! (Ook was er
in de VTB-groep discussie over een laag koelwaterpeil direct na onderhoud).

Rond 13 u LT kwamen de kisten kort na elkaar op Reims aan, de VTD wat later. Na het tanken konden we een hapje eten in de pizzeria, al had niet iedereen erop gerekend om daar te gaan lunchen. Maar eerst keken we onze ogen uit naar twee prachtige donkerblauwe straalvliegtuigen die een lokaal vluchtje maakten.

De keuken zou om 14u LT dichtgaan, maar Jan en Rob die als laatsten aankwamen konden nog net mee-eten. Het bestellen was een belevenis op zich, met een Franstalige ober en niemand die goed Frans kon (Frederik werd als eenoog koning, al bleek tellen niet zijn sterkste kant: hij bevestigde meermaals aan de ober dat er heus acht mensen zouden komen…). Marcel had trek en bestelde een enorme pizza van 40 cm. Halverwege bleken de ogen groter dan de maag, maar met wat hulp kwam de pizza toch op. Ook was het wat wennen met de Splitser-app.

Na de lunch ging het naar Bournizeaux. Het was nu onbewolkt en warm, vooral in de vissenkom van de VTD. Het Franse landschap gleed onder ons langs, en tussen het gekwetter op de radio door hoorden we nog wat van elkaars kisten.

De RT in Frankrijk ging overigens prima, al kwam Seine Info af en toe met een frequentie die Skydemon niet kende. Als je uit een gebied gaat geven ze aan naar welke frequentie je moet. Maar niet de naam van de ATC, zo werden we ook naar Poitiers Approach overgezet.

Zoals wel vaker op clubvluchten was ATC soms in de war met al die Hollandse kisten. Reims gaf bijvoorbeeld op een verzoek van de AVB antwoord aan de WCM (die al op Seine Info zat). En elke kist moest weer opnieuw uitleggen waar Bournizeaux lag: ergens tussen Poitiers en Nantes. Ook kon dezelfde kist later nog eens de vraag krijgen waar die nou eigenlijk heenvloog. Een van de Seine Info ATC’s was de WCM ook nog een keer kwijt, en de CVT kreeg het verzoek om de WCM op de internationale noodfrequentie (121.5 MHz) op te roepen. Maar dat verzoek was vruchteloos.

Uiteindelijk kwamen we na zo’n 5 uur vliegtijd aan op de grasbaan 26 (1120 x 50m) van Chateau Bournizeaux.

Kasteelheer Edwin bestuurde een follow-me car en gaf ons aan waar we konden parkeren: letterlijk in de achtertuin van het kasteel. Kasteelheer en -vrouwe Edwin en Judith verwelkomden ons hartelijk met champagne.

Château Bournizeaux

Edwin en Judith vliegen zelf ook, hebben meerdere vliegtuigen (gehad) en runnen het
kasteel al meer dan 20 jaar. Bij aankoop van het kasteel konden ze bedingen dat de
verkoper een vergunning voor aanleg van een vliegveld zou regelen.

Het prachtige château is in 1735, 290 jaar geleden gebouwd. Het hoofdgebouw bevat onder andere een weelderig ingerichte ridderzaal met imposante schouw, lambrizering en balustrade, een bibliotheek, een grote keuken en op de verdieping een aantal luxueuze slaapkamers. Ten ZO van het hoofdgebouw ligt een binnenplaats die aan drie zijden wordt omsloten door het hoofdgebouw met zijvleugels. Op een hoek staat een kapelletje, ook uit 1735, met ronde toren, een glas in loodraam en een kruis op het dak. Het geheel is omgeven door een slotgracht met houten bruggen die doen denken aan ophaalbruggen. Gaten boven de poorten om de bezoekers met pek te begieten zijn er niet.

Op het landgoed zijn verder een bijgebouw met meer slaapkamers te vinden, nog vele andere schuren e.d. in variërende staat van onderhoud, een zwembad en langbouwgronden. De drie startbanen zijn met hulp van vrienden en familie aangelegd. Voor het egaliseren waren duizenden m³ grond nodig, wat geresulteerd heeft in de rechthoekige vijver aan de noordoostzijde. Wat niet machinaal kon was het rapen van stenen in de grond, een enorme klus.

Meer info en foto’s op https://www.bournizeaux.com/en/chateau-de-bournizeaux/

Het zwembad is tijdens ons bezoek goed gebruikt.

Hoewel het kasteel alleen een bed-and-breakfastservice biedt hebben zij ons de eerste avond een overdadig viergangendiner voorgezet. Fotograaf Marcel ontbreekt op de foto hieronder.

Na afloop vroeg Edwin meermaals of we wel genoeg hadden gehad. Daarop zei Peter dat hij dat maar aan Marcel moest vragen: als die niet meer eten hoefde, dan had iedereen genoeg…

Edwin legde uit dat elke gast de drankjes zelf op een formuliertje moest bijhouden. De groep was er al gauw uit dat er maar één briefje zou zijn, en dat Frederik dat briefje bij zou houden, maar die zag dat niet zitten. Uiteindelijk hebben verschillende mensen het briefje bijgehouden, en is er aan het einde een forse fooi gegeven o.a. voor de vergeten drankjes.

We hebben de avond doorgebracht op het terras aan de achterzijde (op het noordwesten), met uitzicht op de slotgracht en de vliegtuigen. We mochten genieten van een prachtige zonsondergang, zie foto op de eerste pagina. Met uiteraard de nodige verhalen over vliegen, kisten en vliegers. Ook kikkers deden een duit in het zakje.

Vrijdagavond konden we besluiten dat we op zondag terug zouden kunnen, dus we hoefden niet op zaterdag al terug.

De tweede dag

Edwin en Judith hadden een heerlijk ontbijtbuffet klaargezet, en voor de variatie ging de groep nu op de binnenplaats aan de zuidoostzijde zitten. Dat was heerlijk zitten, maar toen de zon doorbrak werd het wel warm….

Na het ontbijt kon elk kistgroepje zijn eigen weg gaan. Edwin en Judith hadden wat mogelijkheden voor uitstapjes gegeven. In ieder geval moest er getankt worden. In de woorden van Hans: OK om te vliegen maar het peut-management moet goed zijn.

WCM

De WCMging naar Île d’Yeu. Daar heeft de groep een mooie wandeling gemaakt, al was er volgens Marcel wel even sprake van tunnelvisie. Maar dankzij prima crew resource management is de WCM weer veilig op Bournizeaux geland. Hoewel… de low pass over Bournizeaux baan 26 ging in de baanrichting 08…

De anderen wilden naar La Rochelle. Maar dat was IMC wegens lage wolkenbasis, al beloofde de TAF (langzame) verbetering.

CVT, VTD

De CVT en de VTD bleven het nog even aanzien en besloten later om naar Angers te
gaan, waar een interessant vliegtuigmuseum is. Het grote vliegveld met een echt terminalgebouw en toren was onbemand, alleen air-to-aircommunicatie was mogelijk.

In het museum waren veel oude vliegtuigen, en er was een interessante rondleiding door een enthousiaste gids. Er was ook een vliegsimulator.

.Toen Rob tegen sluitingstijd hoorde over een collectie modelvliegtuigmotoren die ze nog niet gezien hadden was hij niet te houden. De verzameling besloeg een volle wand met vitirinekasten. Er ware honderden miniatuurmotortjes van minder dan 1 cc tot enkele cc. Rob kon meer dan vijf motortjes aanwijzen die hij zelf had gebruikt of in elkaar had gezet. Indrukwekkend!

Tegen het eind van de middag was het nog een hele toer om weer airside te komen, omdat alle deuren op slot waren en het vliegveld bijna verlaten was. Via de aeroclub is het uiteindelijk gelukt.

AVB

De AVB ging vast naar La Roche-sur-Yon om te tanken, om daarna naar La Rochelle dan wel Île d’Yeu door te gaan. Maar dat had nogal wat voeten in de aarde.

Om te beginnen kreeg de Garmin 420 het bij de start door de hitte te kwaad, COM2 deed het gelukkig wel.

Bij aankomst op La Roche-sur-Yon om 12:20 LT was het tankstation net dicht. Om landingsgeld te betalen gingen Hans en Frederik naar de toren maar alle deuren zaten dicht. Je kon wel door een hek, daar waren nog meer deuren, en een restaurant. Er stond dat het hek opende met de code “frequentie plus A”. Maar rondom waren de deuren dicht. Zelfs het restaurant was dicht, want dat is alleen maar door de week open (niet vanaf airside te zien). Dan maar terug naar airside.

Het cijferslot met de bijna uitgewiste cijfers wilde echter niet open, wat we ook probeerden. 119A, 119905A…  Dat werd wachten tot 14 uur, terwijl we de onbereikbare AVB van achter een 2 m hoog niet-overklimbaar hek konden bekijken (er gebeurde op dat veld verder ook niets). Na een half uur wachten kwam Frederik (pas) op het idee om bij de leiding van de paraclub te vragen hoe je aan airside komt. Hoewel ze pauze hadden konden ze vertellen waar geen hek was (!), ook wisten ze te vertellen dat het cijferslot bij de toren het niet deed.

En jawel, even verderop konden Hans en Frederik weer airside komen en naar het vliegtuig komen. Het was inmiddels 13:45 LT dus knabbelend op wat noodrantsoen werd nog wat gewacht. Niet veel later dan 14u LT zag Hans iemand op de toren, en toen kwam er een pompier naar buiten. Gauw taxiden we erheen. Maar dat was nog niet alles.

Het vulpistool was kapot. Niet alleen was de afslag stuk, ook werkte de hendel niet. De pompbediende kon op 30 m afstand het tanken autoriseren door ergens een pasje in te steken, maar dan startte direct de brandstofstroom met een fors debiet. Om de stroom te stoppen moest de “tanker” (Hans) ho roepen, en dan moest de helper (Frederik) onmiddellijk een klepje in de ophangopening van het vulpistool omhoog duwen, waarna de pomp zou afslaan. De pompier zei treffend dat het niet ideaal was, maar dat dit de enige manier was om brandstof te tanken. Oftewel: “het is wat het is.”

Aldus geschiedde. Toen riep Hans “Opgelet”, en Frederik, die alleen “Stop” had verwacht, stopte de brandstofstroom. Bij de tweede poging bij deze vleugel, en bij de andere vleugel ging het wel goed. Weer een stukje crew resource management…

Bij het afrekenen van landingsgeld en brandstof zei de pompier nog dat het cijferslot het wel deed, met code 1199A, voor de frequentie 119.9 MHz (op basis van 25 kHz kanaalscheiding). Dat we daar niet op waren gekomen…

Toen we naar de baan taxiden zei de toren dat we een clearance hadden moeten vragen en moesten stoppen. Enigszins verrast hebben we dat gedaan.

Omdat het inmiddels al laat was geworden (en La Rochelle nog steeds IMC was) vloog de AVB ook naar Angers en voegde zich bij de anderen.

Terug op Bournizeaux

Terug op Bournizeaux werd er geborreld en bijgepraat. Het was allemaal meegevallen met de Franse RT.

De PH-SAS met aan boord Bert, Hugo en Etienne was ook geland. Grappig, twee gele en twee blauwe kisten. Zij gingen in St Varent eten.

Een aantal mensen bleef nuchter om na het eten nog een lokale avondvlucht te kunnen maken met de WCM, de CVT en de VTD, de andere twee kisten bleven aan de grond.

Hoewel het kasteel alleen een bed-and-breakfastservice biedt hebben zij ons (minus Marcel) ook de tweede avond Frans stokbrood en kaasplateaus voorgezet. Het ging erin als koek.

Voor de terugvlucht op zondag werd door de MVT-kisten weer de oostelijke route gekozen, de WCM ging langs de westelijke route. Omdat de legs op de heenvlucht wel wat lang werden gevonden werd de terugtocht voor de MVT-kisten in drieën geknipt.

De terugreisZondagochtend kreeg iedereen nog een mooi insigne als aandenken aan het kasteel. En de groep een prachtige kaart met een afscheidsgroet.

Na een hartelijk afscheid van Edwin en Judith vertrokken de MVT-kisten.

De VTD vloog eerst naar Le Mans om snel te kunnen tanken, daarna met vertraging (wederom openingstijden tankstation) naar Melun en naar Zwartberg (3 stops, vier legs).

De CVT en AVB vlogen eerst achter elkaar naar Melun om te tanken, maar daar was niets open. Melun is een gigantisch vliegveld met twee brede banen en zeer brede taxibanen met betonplaten. Een groot deel van de taxibanen was overgroeid, op een smalle strook was een nieuwe lijn getekend. Verder wat oude barakken – vergane glorie.

De CVT en AVB vlogen vervolgens naar Reims en konden daar tanken (en elkaar kort begroeten), maar in het restaurant was de keuken gesloten – in het culinaire Frankrijk bestond onze lunch uit het enige vaste (en hartige) wat ze hadden: een zak chips. Omdat Frederik te laat was met het indienen van het vliegplan moest de AVB nog even wachten.

Op Zwartberg was de CVT al weg toen de AVB en VTD kort na elkaar landden. De CVT vloog door naar Niederrhein waar Peters auto stond, en Eric zou dan het laatste leg naar Teuge terugvliegen.

Zwartberg is een leuk veld, het circuit loopt om een heuvel van slakken o.i.d. heen. Maar het landingsgeld betalen voor de AVB ging niet zonder slag of stoot. We hadden eerst op een terminal zowel de binnenkomende als de uitgaande vluchten moeten invoeren (op een AZERTY-toetsenbord), dus we hadden het helemaal fout gedaan. Het geleerde kon Hans gelijk overbrengen aan Jan en Rob zodat hun dit gedoe bespaard bleef.

Het restaurant was hier wel open, maar het was al 18 u LT en we moesten voor 20 u LT in Teuge landen. Daarom namen we alleen koffie met gebak. Dat smaakte prima!

De WCM was als laatste vertrokken, nadat Carolien even de radiohandset van Edwin had uitgeprobeerd.

De WCM strandde in Le Tréport, waar ze vanaf het vliegveld (Dieppe of
Le Touquet) door een vriendelijk Brits echtpaar met de auto heen waren gebracht.

Aan de foto te zien waren de mosselen lekker!

Daarna vloog de WCM door naar Teuge.

Rond kwart voor acht landden de AVB en de VTD als laatsten op Teuge. Na een kort drankje gingen de meesten huiswaarts.

Besluit

Het was een geslaagde, leerzame, interessante, en bovenal enorm leuke tocht! Voor herhaling vatbaar!

Bovenal dank aan Peter voor het initiatief en de organisatie! Frederik Groeman